"Ciotka Zgryzotka" Małgorzaty Musierowicz a spanie z dzieckiem

Skłamałabym, gdybym powiedziała, że po porodzie przypomniały mi się wszystkie powieści, w których bohaterka zostaje matką. 

Przypomniały mi się dokładnie dwie! O pierwszej z nich, Rilli ze Złotego Brzegu napisanej przez Lucy Maud Montgomery, pisałam już tutaj w kontekście baby blues.

Nie szukałam zdjęć stockowych. Zamiast tego ciachnęłam telefonem zdjęcie mego dziecka smacznie śpiącego przy moim boku. A jeszcze przed momentem spało na mnie... Tylko dzięki temu mogłam dokończyć ten wpis.

Drugą powieścią była pozycja bardziej współczesna, przynajmniej jeśli chodzi o datę wydania. Ciotka Zgryzotka Małgorzaty Musierowicz to 22. tom cyklu Jeżycjada, znanego Wam być może ze szkoły lub z własnej młodzieńczej lektury. W Ciotce... znajdziemy kilka sentymentalnych, a nawet wzniosłych kawałków o macierzyństwie. Podczas mojego połogu śmiałam się z nich tym gorzkim, szyderczym śmiechem, który nie ma nic wspólnego z wesołością. Był jednak jeden, który wydał mi się interesujący. Dlaczego interesujący? Bo mówił o czymś, co jest - jak mi się wydaje po lekturze internetów - kontrowersyjne. 

"Syzyfowe prace" albo rozdwojenie jaźni

Nie wiesz, od czego zacząć? Zacznij od definicji!

Zaburzenie dysocjacyjne tożsamości (osobowość mnoga, osobowość naprzemienna, osobowość wieloraka, rozdwojenie osobowości, rozdwojenie jaźni, ang. multiple personality, dissociative identity disorder, DID) – zaburzenie dysocjacyjne, polegające na występowaniu przynajmniej dwóch osobowości u jednej osoby. Zazwyczaj poszczególne osobowości nie wiedzą o istnieniu pozostałych.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaburzenie_dysocjacyjne_to%C5%BCsamo%C5%9Bci

Na "górce" u Gontali. Rysowała Monika Żeromska. Źródło tutaj.

Tak, pierwsze koty za płoty... A teraz drugie, żeby nie było, że potrafię uprawiać tylko chwytliwe krytykanctwo - lubię Syzyfowe prace Stefana Żeromskiego.

I jest to jedyny utwór tego autora z kanonu moich lektur szkolnych, który prawdziwie lubię. Było to uczucie trudne. Marcinek Borowicz to dla mnie dalej wkurzający typ i jego wędrówka ku polskości jakoś słabo mnie interesuje. Andrzej Radek wydaje się nieco bardziej z krwi i kości, choć w sumie z jego wątku w pamięci utkwił mi bardziej nauczyciel, który Radka uchronił przed losem Janka Muzykanta czy innego bosonogiego Antka. Na drodze do pełnej sympatii dla postaci pierwszoplanowych stoi mi typ narracji i, szczerze powiedziawszy, polubiłam tę historię dopiero po obejrzeniu serialu na motywach. Jako nauczycielka omawiałam Syzyfowe... dwa czy trzy razy i odkryłam ten tekst na nowo.

Quo vadis na liście lektur? To jakaś pomyłka

Kiedy byłam nastolatką, Quo vadis Henryka Sienkiewicza było jedną z moich ukochanych książek. Czytałam je chyba z piętnaście razy - w całości i we fragmentach. Moją ulubioną sceną było nawrócenie Chilona, zaś postacią - Petroniusz. Na drugim miejscu plasował się Piotr Apostoł, na trzecim - nie pamiętam. Na pewno nie było tam jednak Ligii i Winicjusza. Już raczej Eunice.

Ta droga występuje w powieści

Po latach, gdy zaczęłam pracować w szkole, w gimnazjum miałam do wyboru omawianie Krzyżaków, Potopu lub Quo vadis. Po kilku spotkaniach ze Zbyszkiem z Bogdańca i jego dwutomowymi perypetiami w końcu zadałam dwóm ostatnim klasom powieść o chrześcijaństwie za czasów Nerona, o pierwszych męczennikach i o urokach wiary niedługo po odejściu Jezusa z Nazaretu.

A tak naprawdę to powieść o tym, jak jeden napalony przypakowany młodzieniaszek chciał pofolgować żądzom, bo mu się miłość tragicznie pomyliła z zachcianką.

Powyższą prawdę zrozumiałam dopiero, kiedy omawiałam tę lekturę za drugim razem. Wtedy do mnie dotarło, że Quo vadis jest szkodliwe.

Lucy Maud Montgomery i baby blues

Wróciłam ze szpitala do domu i miałam baby blues. 

Źródło zdjęcia: https://flic.kr/p/78NpcU

Nie przyszedł od razu, pojawił się jakoś drugiego dnia w domu, choć nie mogę za to ręczyć, bo za bardzo nie pamiętam. Zresztą nie chcę tutaj pisać o swoich przemyśleniach, przeżyciach i przejściach, tylko o literaturze. A dokładniej o jednej z książek, której fragmenty cytowałam na moim stories na Instagramie. Nawiasem mówiąc, nagrywanie stories to było coś, co pozwalało mi utrzymać kontakt ze światem poza czterema ścianami domu oraz było jednym z czynników, który pomagał mi w utrzymaniu jako takiej równowagi. 

Książka, do której wróciłam w czasie połogu, to Rilla ze Złotego Brzegu Lucy Maud Montgomery. Pisałam o niej już dawno, dawno temu tutaj, ale w zupełnie innym kontekście. Teraz, oprócz książki o wojnie, stała się dla mnie także opowieścią o baby blues, o rewolucji, jaką dziecko robi nam w życiu oraz o mieszanych uczuciach, jakie można do niego żywić. 

Co zobaczyły księżniczki? Twórcze pisanie z "Marzycielkami" Jessie Burton

W dzisiejszym wpisie dzielę się czwartą i tym samym ostanią lekcją z cyklu przygotowanego w oparciu o fragmenty powieści Marzycielki Jessie Burton. Poprzednie lekcje znajdziecie tutaj:

Wstęp. Książka, o której warto powiedzieć uczniom - "Marzycielki" Jessie Burton

Lekcja 1. Marzenie mam! Pierwsza lekcja z "Marzycielkami" Jessie Burton

Lekcja 2. O czym marzą baśniowe księżniczki? "Marzycielki" Jessie Burton

Lekcja 3. O ojcu, który zamknął córki w pokoju bez okien. Trzecie spotkanie z "Marzycielkami"

I jeszcze raz przypomnę - warto zapoznać się z tą książką w całości. Warto sprezentować ją sobie lub znajomej małej księżniczce :)

Lekcja 4.

Temat: Co zobaczyły księżniczki?

Po serii zajęć, na których głównie dyskutowaliśmy z uczniami, tworzyliśmy notatki, zastanawialiśmy się nad rozwiązaniem różnych problemów, ta lekcja poświęcona będzie pisaniu inspirowanemu fragmentem książki oraz ilustracją. 

Tok lekcji

1. Przypomnienie tego, co zostało ustalone na poprzednich lekcjach cyklu: czym są marzenia i o czym można marzyć, jakie talenty miały księżniczki z Kalii i jakie przeszkody napotkały w realizacji marzeń, dlaczego ich ojciec zdecydował się na odizolowaniu córek od świata, jaka była sytuacja dziewcząt w Kalii itd.